Zonder de vele Nepalese vrijwilligers en stafleden zou het niet mogelijk zijn om persoonlijk contact te onderhouden met alle kinderen en ouderen die ondersteund worden in de verschillende districten. Het zijn stille werkers die bergen werk verzetten.

Twee stafmedewerkers in Nepal vertellen over hun werk:

Alice

Ik ben getrouwd en we hebben een zoontje van vier. Ik ben een parttime staflid van OHP Nepal en ben verantwoordelijk voor het project ‘Sponsor een Schoolkind’ in Rupandehi. Gemiddeld werk ik drie dagen per week voor OHP.
Daarnaast ga ik zoals gewoonlijk op zaterdag naar de kerk voor de wekelijkse bijeenkomst. Op zondag hebben we onze bijeenkomst met vasten en gebed. Op woensdag komen we als vrouwen samen.

Hoe ziet mijn dag eruit?

Mijn dag begint om kwart voor zes. Voor ik opsta ga ik eerst bidden. Daarna beginnen mijn dagelijkse taken en zet ik thee voor mijn gezin. Na de thee hebben we een kort gebedsmoment en lofprijzing samen.

In Nepal hebben we onze vroege lunch al om negen uur. Daarna maak ik mijn zoon klaar en mijn man brengt hem naar school. Na wat huishoudelijke taken begin ik met het werk voor OHP.

Meestal ga ik op bezoek bij de families van de kinderen die gesponsord worden. Vaak tref ik de moeders thuis aan of op de akker. Ik ga in gesprek met de ouders over de kinderen. Hoe doen ze het op school? Zijn er moeilijkheden of gezondheidsproblemen?

’s Avonds en tijdens de vakantieperiode bezoek ik de kinderen die in mijn omgeving wonen. Soms bezoek ik ook hun school. Ik moedig ze aan om goed hun best te doen en praat over het belang van een opleiding. De families zijn blij dat ik bij hen op bezoek kom.

Om een uur of vijf ga ik naar huis en dan is het tijd om te koken. Na het avondeten hebben we als gezin een moment van gebed. Voor ik naar bed ga heb ik mijn persoonlijke stille tijd met de Heer. Ik neem de dag door, dank en bid voor de familie en voor het werk van OHP. Om tien uur is het tijd om te gaan slapen.

Ik ben dankbaar dat ik de kans gekregen heb om kinderen die hulp nodig hebben en hun families te helpen en te ondersteunen.

Niram

Ik ben getrouwd en we hebben een dochter van twee jaar. Net na de geboorte van onze dochter, heb ik een zwaar motorongeluk gehad. Ik werd tweemaal geschept en aangereden door een bus. Ik was zwaar gewond. Mijn heup was op twee plaatsen gebroken, mijn been was er ernstig aan toe, en mijn urineblaas was geraakt.

Ik ben bijna een jaar in het ziekenhuis geweest. Ik maakte mij grote zorgen en ik voelde mij alleen, was verdrietig en angstig.

In deze moeilijke periode hebben OHP en mijn vrienden mij ontzettend geholpen. Aanvankelijk leek het er op dat ik gehandicapt zou blijven en dat ik niet meer zou kunnen werken. Maar door Gods genade en het gebed van velen om mij heen ben ik genezen! Dat is voor mij en voor de artsen echt een wonder!

Ik voel me goed en ben weer aan het werk. Ik ben ontzettend dankbaar voor jullie gebed en voor de nieuwe kansen die OHP mij geeft om te werken. Ik vind het ontzettend fijn dat ik oudere mensen en gehandicapten kan dienen.

Ik werk fulltime, dat zijn zes dagen per week, voor OHP Nepal. Zo ben ik verantwoordelijk voor het Rupandehi en Nawalparasi district. In Rupandehi ben ik betrokken bij de projecten: ‘Help een Schoolkind’ en ‘Help een oudere’. In Nawalparasi ben ik verantwoordelijk voor de Vaktraining.

Elke ochtend sta ik om half zes op. Ik houd mijn stille tijd met de Heer. Daarna is het tijd voor thee en beschuit. Na de thee maak ik een korte wandeling en zoals gewoonlijk lunch ik om negen uur met mijn vrouw en dochtertje.

Om tien uur ga ik aan de slag voor OHP. Meestal bezoek ik ouderen die door OHP ondersteund worden. Ik neem ruim de tijd om met hen te praten en te bidden. Soms heb ik overleg met de kerkleiders over het werk van OHP en de samenwerking met de kerken.

Ik moet heel wat reizen in de verschillende districten om kinderen te bezoeken, supervisie te geven in de verschillende centra waar vaktrainingen worden gegeven zoals in Mudabas en Rajahar.

En natuurlijk moet ik van tijd tot tijd naar Pokhara om het werk dat de vrijwilligers doen in deze regio te bespreken en verslag uit te brengen.

Gewoonlijk werk ik tot vijf uur en eten we om acht uur. Samen eindigen we de dag met gebed.

Zo maken we het verschil in het leven van hulpbehoevende mensen.