Sonu en Anjali Sunar zijn zusjes. Hun ouders waren nooit naar school geweest, waren werkloos, hadden geen enkele beroepsopleiding gekregen, konden geen ambacht uitoefenen, en waren bovendien straatarm. Ze kwamen uit een dorp in de buurt van Pokhara en waren naar de stad getrokken. Ze hoopten wat te verdienen om hun gezin te eten te kunnen geven. Wat ze niet beseften was dat het niet makkelijk is om in de stad te wonen en te leven waar al veel werklozen zijn en ook op zoek zijn naar werk. Eenmaal in de stad vond de vader geen werk en kreeg slechte vrienden. Hij begon te roken, raakte aan de drank en werd drugsverslaafd. Hij had inmiddels vier dochters en een zoon. Al snel raakte het gezin in problemen en kon niet meer in hun levensbehoeften voorzien.
Wanhoop: vader overlijdt
De vader verwaarloosde zijn gezin. De kinderen gingen niet langer naar school en thuis was het bittere armoede. Na een paar jaar kreeg de vader HIV en stierf al jong aan een onbekende ziekte in 2002. Hij liet een gezin achter met een paar jonge kinderen. Sonu was toen 6 jaar en haar zus Anjali was 3 jaar.
De situatie voor het gezin verslechterde. De oudste zus was 15 jaar en demonisch belast. De familie nam haar mee naar verschillende artsen en toverdokters, maar ze raakte niet bevrijd. Een andere zus van 13 jaar verliet het huis en ging als huishoudelijke hulp in wonen bij een andere familie. De broer van 17 jaar probeerde werk te vinden, wat soms lukte maar verdiende heel weinig. Het gezin raakte geïsoleerd, werd afgewezen en uitgejouwd. Het leven is niet makkelijk in onze samenleving als een familielid aan HIV is gestorven. Het gezin was wanhopig.
Hulp door OHP
In 2004 kwam het gezin in aanraking met het evangelie van de Here Jezus. Christenen baden voor het met demonen belaste meisje en ze werd bevrijd. In hetzelfde jaar voelden we ons geleid om het gezin op te zoeken. We zagen hoe erbarmelijk ze eraan toe waren. De moeder lag meer dan een maand op bed. Een arts had haar gezegd dat ze geopereerd zou moeten worden, maar daarvoor had ze het geld niet en ze zou overlijden. Ze woonden in een huurkamertje met een golfplaten dak. Het was warm weer en vreselijk heet in de kleine ruimte. Ze hadden al maanden de huur niet kunnen betalen en de huurbaas wilde ze eruit zetten, maar ze konden nergens naar toe. Er was diepe armoede en ze hadden nauwelijks te eten.
De situatie leek hopeloos en frustrerend. We voelden dat we iets moesten doen voor dit gezin. We zorgden voor het geld voor de noodzakelijke operatie, ondersteunden de kinderen zodat ze naar school konden, en betaalden de huur van het kamertje. Maar de moeder was niet in staat om voor haar kinderen te zorgen. De broer slaagde er ook niet in om wat te verdienen.
Een nieuw thuis voor Sonu en Anjanli
In april 2006 besloten we daarom op verzoek van de moeder om de twee jongsten meisejes, Sonu en Anjali, op te nemen in het Sunshine kinderhuis. Daar kregen ze wat ze nodig hadden: goed eten, nieuwe kleren, medicijnen, onderwijs en een liefdevolle omgeving. Maar bovenal ervoeren ze Gods liefde en aanvaarding. Ze vonden het nieuwe leven en waren gelukkig. De moeder was blij dat haar dochters een veilige plek gevonden hadden om op te groeien.
Sonu en Anjali zijn nog steeds in het Sunshine kinderhuis. Ze zijn gelukkig. Sonu is nu 18 jaar en zit in het laatste jaar van de middelbare school. Anjali is 15 jaar en zit in haar derde jaar. Het gaat erg goed op school. Sonu wil graag verder studeren voor boekhouding en administratie. Anjali weet nog niet wat ze later wil gaan doen. Het zijn zulke lieve en mooie meiden. Ze hebben hun leven aan Jezus gegeven en zijn actief in de jeugdgroep van de kerk.
De twee andere zussen en de broer zijn inmiddels getrouwd en wonen op zichzelf. De moeder woont afwisselend bij een van haar kinderen. Sonu en Anjala gaan regelmatig langs bij hun broer en zussen.
Ze zijn God en OHP dankbaar. Voor de onvoorwaardelijke liefde, toen hun gezin er sociaal uit lag en nergens werd aanvaard. God aanvaardde hen wel, omdat Hij hen liefheeft!