Samen met de Nepalese stafwerkers gaan we op reis naar het zuiden van Nepal. Deze reis leert ons veel over hen en het werk van OHP.
De eerste dag:
Maandag 24 februari reizen we naar Naranyangarh in het zuiden. Het is een hele reis in een auto met 5 mensen en heel veel chocoladekoeken!
De tweede dag:
We ontmoeten studenten van de door OHP gesponsorde naaiopleiding. De vrouwen krijgen een half jaar lang elke dag naailes en wat handelskennis in een lokaal boven de kerk. De plaatselijke predikant spreekt bemoedigende woorden omdat de studenten vandaag examen doen voor hun vakdiploma. Hierna staat een regionale ouderenbijeenkomst op het programma. Door OHP geholpen ouderen komen samen in de plaatselijke kerk. Buiten wordt ondertussen aan de maaltijd gewerkt: knoflook wordt geplet met een baksteen en we zien veel groente, vlees en een enorme pan rijst. Binnen zitten inmiddels al zo’n 63 ouderen te wachten. De zangleidster (een vroeger staflid voor OHP) zingt en leidt de bijeenkomst. Er is ook ruimte voor verzoeknummers. Vervolgens wordt Psalm 65 gelezen. Het is prachtig om de concentratie aan de gezichten van de ouderen af te lezen. Na een aanbiddingslied dat staand gezongen wordt, golft het gebed door de kerk: harder, zachter, soms wordt het voor ons wel een erg dynamisch gebeuren samen met trom en tamboerijn, die zachtjes meedoen.
Daarna kunnen mensen persoonlijk iets vertellen over ziekte, familie, of over een wonderlijke redding uit het water door God (danjebat, danjebat! Dank U wel!). Na een korte introductie probeert Adrie vanuit de Bijbel bemoedigende woorden te spreken. Natuurlijk met vertaling. Vervolgens worden er mannen- en vrouwengroepen gevormd om elkaar beter te leren kennen, ervaringen uit te wisselen, om met en voor elkaar te bidden en soms tussendoor te zingen. Na de ernst is er tijd voor vermaak: spelletjestijd. Voor de mannen staand, lopend, rennend ondanks kromme ruggen en O-benen. Het plezier spat eraf.
De vrouwen mogen zittend een spel doen. Hier zien we teleurstelling op gezichten van sommige uitvallers. Misschien zijn de prijzen ook zo begeerlijk: shampoo, zeep, toiletpoeder. Dan volgt een prijs voor iedereen: een heel pak chocoladekoeken, aan ieder persoonlijk uitgereikt. Wat maakt dit veel mensen blij. De plaatselijke voorganger dankt voor het samenzijn en bidt voor het eten: een heerlijk maal voor iedereen.Wij rijden hierna door naar Butwal (ruim 100 km verder).
De derde dag gaan we samen op stap met een jong echtpaar. Zij wandelen met ons door Butwal en brengen ons op twee plaatsen bij een oude zuster die door OHP gesteund wordt.. Omdat we gezegd hebben dat we van vogels houden, nemen ze ons mee naar een dierentuin.
De vierde dag hoeven we maar 5 minuten te rijden voor de volgende regionale ouderenbijeenkomst. Als eerste ontmoeten we een jonge vrouw die opgegroeid is in het Sunshine kinderhuis. Een blij weerzien voor onze stafmedewerkers. Zij is inmiddels getrouwd, studeert nog parttime en werkt bij het bedrijf van haar man. Mooi om te zien dat deze mensen een toekomst hebben. Op de ouderenmiddag komen hier 73 mensen, veel meer dan gedacht. Dat betekent extra eten en extra koeken.
De vijfde dag rijden we terug naar Pokhara. Het was geweldig om te zien dat de Nepalese stafleden samen met hun medewerkers met Gods hulp zo’n goed werk doen. Het ouderenwerk heeft voor ons veel meer gezicht gekregen. We zijn onder de indruk van de bijeenkomsten waar we waren. De manier waarop de ouderen ons kwamen groeten liet ons zien dat de Geest alle talen spreekt. We konden niet elkaars taal spreken, maar wel de gezichten verstaan. Het was prachtig om te ervaren hoe de Bijbelse boodschap ook via OHP doorgaat in Woord en daad!
Jai Mashi!
Adrie en Aafke van Langevelde